وجیهه زمانی بابگهری؛ محمدصادق بصیری
چکیده
برای واژهسازی، راههای متعدّدی وجود دارد، امّا ادیبان و زبانشناسان، «ترکیب» و «اشتقاق» را از اصلیترین فرایندهای ساخت واژه برشمردهاند. از این رو، زبان فارسی به دلیل اینکه از خانوادۀ ...
بیشتر
برای واژهسازی، راههای متعدّدی وجود دارد، امّا ادیبان و زبانشناسان، «ترکیب» و «اشتقاق» را از اصلیترین فرایندهای ساخت واژه برشمردهاند. از این رو، زبان فارسی به دلیل اینکه از خانوادۀ زبانهای «هندواروپایی» است و در این خانواده، فرآیند واژهسازی عمدتاً از طریق «ترکیب» صورت می گیرد، در زمرۀ «زبانهای ترکیبی» قرار گرفته و در مقابل، زبان عربی، همنژاد با زبانهای «سامی» است که به دلیل اهمّیّت «اشتقاق» در فرایند واژهسازی این زبانها، در ردیف «زبانهای اشتقاقی» معرّفی شده است. در این مقاله سعی بر آن است تا با کندوکاوی عمیقتر، دو فرایند «ترکیب و اشتقاق» در دو زبان «فارسی و عربی» بررسی گردد و از این چشم انداز، به بررسی تطبیقی بین این دو زبان پرداخته شود. نتایج این تحقیق نشان میدهد که هرچند فرایندهای «ترکیب و اشتقاق» در هر دو زبان «فارسی و عربی» وجود دارد، مفهوم و درصد بهکارگیری هر فرایند، در این دو زبان، یکسان نیست