حامد صدقی؛ مرتضی زارع برمی
دوره 7، شماره 2 ، بهمن 1394، ، صفحه 1-14
چکیده
در میان گونه های مختلف آثار ادبی، مقامات با توجه به ساختار ویژهای که دارد علاوه بر عناصر ادبی عاطفه، خیال، اسلوب و اندیشه، دارای عناصر داستانی از جمله پیرنگ، شخصیت، کشمکش، زاویة دید، صحنه و بهویژه ...
بیشتر
در میان گونه های مختلف آثار ادبی، مقامات با توجه به ساختار ویژهای که دارد علاوه بر عناصر ادبی عاطفه، خیال، اسلوب و اندیشه، دارای عناصر داستانی از جمله پیرنگ، شخصیت، کشمکش، زاویة دید، صحنه و بهویژه گفتوگوست و اگر مقامات را بهطور خاص، زبان گفتوگو و شگردهای روایی بدانیم، همدانی و حریری به دنبال خلق زبانی هستند که توانایی ارائه و عینیت بخشیدن به ذهنیت و حساسیتهای عاطفی ایشان و در نهایت قدرت اثرگذاری بر مخاطب را داشته باشد. مقالة حاضر برآن است با تکیه بر شیوة سبکشناسی آماری بوزیمان که سعد مصلوح آن را در زبان عربی بومیسازی کرده است به تحلیل مقامات همدانی و حریری بپردازد. دادههای عددی پژوهش که براساس تعداد فعل و صفت و نسبت بین این دو است، بیاگر رویکرد انفعالیتر و در نتیجه ادبیتر مقامات همدانی در مقایسه با حریری است. عنصر گفتوگو و شگردهای روایی در تراکم و در نتیجه افزایش کمّی ادبیت مقامات دو نویسنده نقش اصلی دارد.
