عزیزالله دباغی ورنوسفادرانی؛ سمانه فرهادی
چکیده
این پژوهش[1] با الهام از چارچوب نظریِ «تاریخ نگاریِ خُرد» (آدامو، 2006) روش ترجمة عین‌القضات در تمهیدات را به بحث می‌گذارد. بدین منظور، پس از مرور پیشینۀ مطالعاتی و معرفی اجمالیِ مبانی نظری ...
بیشتر
این پژوهش[1] با الهام از چارچوب نظریِ «تاریخ نگاریِ خُرد» (آدامو، 2006) روش ترجمة عین‌القضات در تمهیدات را به بحث می‌گذارد. بدین منظور، پس از مرور پیشینۀ مطالعاتی و معرفی اجمالیِ مبانی نظری و روش شناختی تحقیق، با تحلیل نمونههایی ابعاد مختلف کنش ترجمانی عین القضات بررسی و تحلیل شده است. یافته های مقاله مبیّن آن است که عین‌القضات در مواجهه با التقاط زبانیِ عربی- فارسی به شیوه ای واحد واکنش نشان نداده است؛ بلکه به تناسب «نوع متن» واکنش ترجمانی و حدود عاملیت بینافرهنگی وی متفاوت بوده است. بهطورکلی «تلفیق ترجمه و تفسیر در تمهیدات»، «قرابت معیارهای نگارش تألیفی و ترجمه ای»، «ملاحظة توأمان مخاطب خاص و عام»، «تلفیق (تقریباً همیشگی) مبدأمداری و مقصدگرایی» و «توجه به ویژگیهای نوع متن در اتخاذ هنجارهای مقدماتی و عملیاتی ترجمه» از ویژگیهای کردار ترجمانی وی در مسیر دستیابی به «تعادل منظورشناختی» بوده است.[1]. بخشهایی از این نوشته را یکی از نگارندگان نوشتار در سال 1396 در قالب سخنرانی در سومین همایش ملی رویکردهای میانرشتهای به آموزش زبان، ادبیات و مطالعات ترجمه در دانشگاه فردوسی مشهد ارائه داده است.
