یکی از مشکلات نگارشی زبان فارسی، کتابت و اظهارِ نشانه‌ی اضافه‌ی اسمی یا وصفی در مورد واژه‌هایی است که در صورت نوشتاری آن‌ها «ـه/ه» غیر‌ملفوظ به کار رفته و به عبارتی، واج پایانی آن‌ها کسره (ـِ) ...
بیشتر
یکی از مشکلات نگارشی زبان فارسی، کتابت و اظهارِ نشانه‌ی اضافه‌ی اسمی یا وصفی در مورد واژه‌هایی است که در صورت نوشتاری آن‌ها «ـه/ه» غیر‌ملفوظ به کار رفته و به عبارتی، واج پایانی آن‌ها کسره (ـِ) یا مصوّت کوتاه «e» به شمار میآید. اختلاف در شیوهی نگارش صامت میانجی «ی» (y) پس از واژهی مختوم به «ها»ی ناملفوظ به صورت «ی» کامل پس از «ـه/ه» یا به شکل «یا»یِ ابتر (ء) بر روی «هـا»یِ ناملفوظ (ـهٔ/ هٔ) ناشی از دو تفاوت دو نگاه نو و سنّتی است. نوشتار حاضر در پی آن است که ضمن تشریح و نقد هر دو دیدگاه، به بررسی سیرِ تحوّلِ تاریخی میانجی «ی»، شناسایی ارزش آوایی آن، و نقش این همخوان میانجی در ساخت و افزایش هجای جدید و در نهایت گزینش نگارش شایستهتر آن بپردازد تا شاید با پذیرش نتیجهی پژوهش حاضر، شاهد کتابت واحدی از آن در همهی منابع مکتوب و رسانههای نوشتاری (کتاب، رساله، مقاله، روزنامه، مجلّه، نوشتههای الکترونیکی و ...) باشیم.
